Pewnego dnia dociera do Ciebie, że to co wydawało Ci się przez wiele lat wcale nie było "prawdą". Bo przecież spójrz...ilu ludzi, tyle "prawd". Ilu ludzi, tyle "rzeczywistości". Wszystko jest takie labilne. Nawet nasza własna prawda, nasza własna rzeczywistość.
W każdej sferze życia chciałoby się być szczęśliwym i najlepszym. Nie da się. Nie da. Można tylko dążyć ku lepszemu. I tak wędrówka trwa, i tak idziemy wciąż. A dociera do nas, że z dzieci staliśmy się dorosłymi, z dorosłych starcami. Wszystko przed, a nawet już za nami.
Poodrywane wspomnienia, wybiórcza pamięć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz